اگر مشاهیر زنده بودند و در شبکه‌های اجتماعی حضور داشتند:
احتمالاً همه فالور خیام می‌شدند بخاطر حرف‌های دلچسبِ “در لحظه زندگی کن!”. قطعاً به مولوی می‌پریدند که چرا سنگ یک نفر مثل شمس را به سینه می‌زند! کمتر کسی خط میرعماد خطاط را لایک می‌کرد. نقاشی‌های کمال‌الملک همیشه کامنت‌های “واو چقدر زیبا” می‌خورد! حتماً کریستف کلمب بخاطر جهانگردی‌هایش مرتب عکس سلفی می‌گرفت و برای فالورهایش لوندی می‌کرد و کلیپ ویدئویی هم می‌گذاشت. هیتلر را یک ملی‌گرای سلطنت‌طلب می‌نامیدند و هیچ‌کس جرئت لایک کردن و یا کامنت گذاشتن زیر پست‌هایش را نداشت. پست‌های موزیکال بتهوون همیشه مخاطب داشت. چنگیز مغول، وقتی درخواست کانکت می‌زد همه ردش می‌کردند. اگر اصرار می‌کرد قطعاً بلاک یا ریپورت می‌شد. او نیز عقده‌ای می‌شد و به همین بهانه حمله می‌کرد! شک نکنید اگر انیشتین الان زنده بود و پست می‌گذاشت هیچ‌کس نگاهی به پست‌های تخصصی‌اش نمی‌انداخت. حتماًً که فردوسی را مسخره می‌کردند بخاطر اینکه مرتب پست‌هایی از اشعار طولانی می‌گذاشت و بهش می‌گفتند اینجا جای این چیزها نیست! عبیدزاکانی بیشترین بازنشر پست‌های خنده‌دار را داشت. اسلام‌گرایان تندرو، حال ایرج میرزا را می‌گرفتند، حتی دایرکت بهش می‌دادند و تهدیدش می‌کردند با یک آیکن لایک بزرگ! رازی هر روز یک کلیپ از نحوه‌ی ساخت الکل می‌گذاشت و فالورهایش را دق می‌داد برای دیدن کلیپ آموزش بعدی! پزشکان به پست‌های ابن‌سینا برای استفاده از گیاهان دارویی حمله می‌کردند. حتما که پروین اعتصامی چون هم زن بود و هم احساسی و هم اهل شعر، بیشترین بازدید، بیشترین لایک و بیشترین کامنت نصیبش می‌شد. برخی برای بازیگران فقیر کتاب بینوایان ویکتور هوگو، شماره کارت می‌دادند تا کمک‌های نقدی جمع کنند! شکسپیر هم بیشتر خارجی‌ها زیر اشعارش کامنت می‌گذاشتند و اغلب ایرانیان بدون اینکه بفهمند چی نوشته، فقط لایکش می‌کردند!هیچ‌کس، پست‌های دوش گرفتن حافظ، وقت سحر را جدی نمی‌گرفت!
