من هادی احمدی هستم؛ نویسنده، شاعر و مدرس ITIL.
بهشدت وسواس دارم روی سبک منحصر نوشتن، معنا و پیام!
اینجایی که هستید وبسایت من است؛ وبسایت شاعری بنام سروش که بهمنظور به اشتراکگذاری آثار، ایدهها، مقالات، دانستنیها و تجربیاتم ایجاد شده. هر صفحهاش، داستانی منحصر به فرد دارد و نگاهی عمیق و چند بعدی را داراست که بیپروا نوشتمش؛ از مطالب آموزندهی تخصصی در حوزهی فناوری اطلاعات و ITIL گرفته تا روزنویسهای دغدغهوار، صفحاتی از کتابهایم، اشعار و…
اینجا مکانی است برای کشف، یادگیری و آگاهی؛ شما را از دانستیهایم بینصیب نمیگذارم پس مرا از نظراتتان بینصیب نگذارید. حرفهای تازهای دارم که بسیاری از آنها را نوشتهام و خواهم نوشت. حرفهای مگو، حرفهای بیپروا، تابوهای شکستنی!
بیصبرانه منتظرم تا ببینم این نوشتهها چه کمکی به شما کرده؟
توی خوابگاه دانشجویی، از ۱۰ همخوابگاهی پرسیدم کدامیک خودارضایی میکنید؟ پاسخ در جمع مشخص بود همگی با اطمینان گفتند هیچکدام و هرگز تمایلی به این کار ندارند اما وقتی تنها میشدم با هریک از آنان، اعتراف میکردند که به خودارضایی مفرط دچارند!
×××
تحقیقی تقریباً عجیب، چشمم را گرفت؛ اینکه مطالعات در آمریکا و اروپا نشان داده:
حدود ۹۰٪ مردان و ۷۰–۸۰٪ زنان در طول زندگی خودارضایی میکنند. این بدان معنا نیست که...
گفت:"اقامتگاه بومگردی شبی پنج میلیون تومان..." نرخی نزدیک به یک هتل پنج ستاره.
امکانات: دو تخت در یک اتاق تمیز و کاهگلی.
در بسیاری از خانههای بومگردی که دیزاین سنتی و گِلمالی دارند امکان پختوپز نیست، حمام ندارند، باید فقط سرت را بگذاری روی بالش تخت و در یک مکان آرام قدیمی بخوابی و بعدش گورت را گم کنی. این وسط کلی لذت بردی چون در یک اقامتگاه سنتی ساکن بودی و از گِل درودیوارش حظ میبری.
×××
بیخیال شدم نهبخاطر قیمتش،...
این داستان مرشد و مرید و تعریف و تمجید، گویا ولکن آدمها نیست از قدیم تاکنون.
هرکسی نشسته و برای خودش حلقهای از دوستان همنظر را گرد هم آورده و چنان در یک Zone انحصاری خود را جا کرده که نظر دیگران را برنمیتابد مگر تمجید باشد.
نه فقط در سازمانها و جامعه که در فضای مجازی مرشدبازی مدرن و حلقههای خودتحسینگر رشد چشمگیری داشته.
برخی با روانشناسی زرد و اینکه خود را در حصاری محصور کن تا آرامش داشته باشی...
و هزاران مطلب منحصر و یکتا را از این شیدای نوشتن بخوانید….