من هادی احمدی هستم؛ نویسنده، شاعر و مدرس ITIL.
بهشدت وسواس دارم روی سبک منحصر نوشتن، معنا و پیام!
اینجایی که هستید وبسایت من است؛ وبسایت شاعری بنام سروش که بهمنظور به اشتراکگذاری آثار، ایدهها، مقالات، دانستنیها و تجربیاتم ایجاد شده. هر صفحهاش، داستانی منحصر به فرد دارد و نگاهی عمیق و چند بعدی را داراست که بیپروا نوشتمش؛ از مطالب آموزندهی تخصصی در حوزهی فناوری اطلاعات و ITIL گرفته تا روزنویسهای دغدغهوار، صفحاتی از کتابهایم، اشعار و…
اینجا مکانی است برای کشف، یادگیری و آگاهی؛ شما را از دانستیهایم بینصیب نمیگذارم پس مرا از نظراتتان بینصیب نگذارید. حرفهای تازهای دارم که بسیاری از آنها را نوشتهام و خواهم نوشت. حرفهای مگو، حرفهای بیپروا، تابوهای شکستنی!
بیصبرانه منتظرم تا ببینم این نوشتهها چه کمکی به شما کرده؟
این داستان مرشد و مرید و تعریف و تمجید، گویا ولکن آدمها نیست از قدیم تاکنون.
هرکسی نشسته و برای خودش حلقهای از دوستان همنظر را گرد هم آورده و چنان در یک Zone انحصاری خود را جا کرده که نظر دیگران را برنمیتابد مگر تمجید باشد.
نه فقط در سازمانها و جامعه که در فضای مجازی مرشدبازی مدرن و حلقههای خودتحسینگر رشد چشمگیری داشته.
برخی با روانشناسی زرد و اینکه خود را در حصاری محصور کن تا آرامش داشته باشی...
پروژهی مدیریت داراییهای یک سازمان بزرگ را برعهده داشتیم...
سازمانی که از یک پیمانکار غول، تمام منابع سختافزاریاش را تامین میکرد و تا آنزمان تمام روند مدیریت داراییهایشان دستی و اکسلی بود.
کاوش خودکار داراییهای فناوری اطلاعات براساس پروتکلهای استاندارد چیزی است که در سراسر دنیا مورد توجه است.
×××
مدیر فناوری اطلاعات آن سازمان هم مصر به این پروژه بود اما...
اما مدیران مقیم آن پیمانکار بطرز عجیبی سنگاندازی میکردند؛ ابتدا فکر میکردم بخاطر حضور ماست؛ یا نپذیرفتن نرمافزاری که این کار...
تمام عمرم در هر شرکتی که شاغل بودم حتی یک نفر از دوستان و بستگان را نتوانستم به آن شرکت بیاورم یا بچپانم.
چه زمانی که یک حمال بودم چه تکنسین، چه کارشناس، چه سرپرست و چه مدیر.
نمیدانم مشکل از کجاست؟ از بیعرضگی؟ از خرج نکردن کوپن؟ از دردسرهای بعدش؟ از حفظ آبرو و خودبسندگی؟ از سرزبان نداشتن؟ از شرم از خواهش؟ ترس از قضاوت؟ از فردگرایی بیصدا؟ ترس از لکهدار شدن عزتنفس و یا.... یا چی؟
×××
بسیاری از استخدامیها...
و هزاران مطلب منحصر و یکتا را از این شیدای نوشتن بخوانید….