

من هادی احمدی هستم؛ نویسنده، شاعر و مدرس ITIL.
بهشدت وسواس دارم روی سبک منحصر نوشتن، معنا و پیام!
اینجایی که هستید وبسایت هادی احمدی است؛ وبسایت شاعری با تخلص سروش که بهمنظور به اشتراکگذاری آثار، ایدهها، مقالات، دانستنیها و تجربیاتم ایجاد شده. هر صفحهاش، داستانی منحصر به فرد دارد و نگاهی عمیق و چند بعدی را داراست که بیپروا نوشتمش؛ از مطالب آموزندهی تخصصی در حوزهی فناوری اطلاعات و ITIL گرفته تا روزنویسهای دغدغهوار، صفحاتی از کتابهایم، اشعار و…
اینجا مکانی است برای کشف، یادگیری و آگاهی؛ شما را از دانستیهایم بینصیب نمیگذارم پس مرا از نظراتتان بینصیب نگذارید. حرفهای تازهای دارم که بسیاری از آنها را نوشتهام و خواهم نوشت. حرفهای مگو، حرفهای بیپروا، تابوهای شکستنی!
بیصبرانه منتظرم تا ببینم این نوشتهها چه کمکی به شما کرده؟




از کیر و کُس مثال نمیزنم چون اختصاصی برای هر جنسست؛ اما کون، اسپرت است! یک چیز سکسی ولی یونیسکس!
×××
در برخی نوشتههایم میتوان بجای کون، بگویم باسن؛ هر دو واژه هممرجعاند، اما همموضع نیستند.
باسن، واژهای خنثی، رسمی، قابلپذیرش در متن اداری و پزشکی است؛ ولی کون واژهای عیان، پرتنش، شرمدار و قدرتدارست با بار عاطفی و اجتماعی.
در کارکرد زبانی، باسن توصیف میکند؛ ولی کون، مداخله میکند، میزند، میشکند، آزار...
هر وقت ترامپ به پوتین سخت میگیرد او شروع میکند به لگدپرانی و به حمایت از ایران و ونزوئلا و... هروقت شُل میگیرد بیخیال این کشورها میشود.
قشنگ مشخص است اینها اهرم فشارند و لاغیر.
انقلابی که در ایران مسکوت مانده بخاطر گروکشی و کارت بازی جناحهای قدرت است وگرنه خیلی زودتر سروتهاش یکی میشد. لشکرکشی ترامپ بدون شروع جنگ به دور مادورو نیز همین را میرساند.
مردم ما هنوز هم به آستانهی نقطهی جوش نرسیدهاند. حتی این بار نه از...
در یکی از کتابهایم نوشتهام:"تازگی تکرار شده، کهنه است!"
×××
همهی عمرم توی صف نانوایی بودم چه زمانی که بچه بودم، چه اکنون. عاشق نان تازه بودم و هستم.
تنها زمانی که در صف نبودم این بود که خودم نانوا شدم. 🙂
×××
ذهن آدمیزاد نسبت به هر چیز تازه یا "نو" حساس است. یعنی مغز، تازگی را یک پاداش طبیعی میداند برای هماهنگی با سیستم دوپامینی پاداش.
بعبارتی هرچیزی که "جدید" باشد، نظیر: چهرهی جدید، مکان جدید، تجربهی جدید، رابطهی جدید، طعم جدید...
و هزاران مطلب منحصر و یکتا را از این شیدای نوشتن بخوانید….
