به سروشانه خوش آمدی!
من هادی احمدی هستم؛ نویسنده، شاعر و مدرس ITIL.
به‌شدت وسواس دارم روی سبک منحصر نوشتن، معنا و پیام!
اینجایی که هستید وب‌سایت من است؛ وب‌سایت شاعری بنام سروش که به‌منظور به اشتراک‌گذاری آثار، ایده‌ها، مقالات، دانستنی‌ها و تجربیاتم ایجاد شده. هر صفحه‌اش، داستانی منحصر به فرد دارد و نگاهی عمیق و چند بعدی را داراست که بی‌پروا نوشتمش؛ از مطالب آموزنده‌ی تخصصی در حوزه‌ی فناوری اطلاعات و ITIL گرفته تا روزنویس‌های دغدغه‌وار، صفحاتی از کتاب‌هایم، اشعار و…
اینجا مکانی است برای کشف، یادگیری و آگاهی؛ شما را از دانستی‌هایم بی‌نصیب نمی‌گذارم پس مرا از نظراتتان بی‌نصیب نگذارید. حرف‌های تازه‌ای دارم که بسیاری از آن‌ها را نوشته‌ام و خواهم نوشت. حرف‌های مگو، حرف‌های بی‌پروا، تابوهای شکستنی!
بی‌صبرانه منتظرم تا ببینم این نوشته‌ها چه کمکی به شما کرده؟
به قلم من، اینجا چه چیزهایی در انتظار شماست؟
آخرین نوشته‌های من:
از فومن تا اربیل!
از فومن تا اربیل!
قلعه‌رودخان بودم. این روزها ایرانیان در آنجا و در میان انبوه گردشگران عراقی، بزحمت دیده می‌شوند.
بااین‌حال فروشندگان فومنی ضمن استقبال از این گردشگران بطرز عجیبی با اعراب عراقی برخوردی تعصبی و غیرت‌مآبانه‌ای داشتند؛ آنان از حجم چشم‌چرانی و لفاظی‌های عرب‌های عراقی علیه زنان و دختران ایرانی شاکی بودند و بشخصه شاهد درگیری‌های لفظی و حتی زدوخورد هم بودم.
اما فومنی‌ها می‌گفتند کُردهای عراقی برعکس اعراب آن کشور، سربه‌زیر، محترم و خونگرمند و حساب اینان را از عرب‌ها کاملاً جدا...
ادامه...
موالی!
موالی!
موالی و شعوبیه؛ بازگشت خرد ایرانی
ایرانیان بجهت تمدن و خرد، همواره خود را برتر می‌دانستند اما اعراب جاهل این را برتری نژادی می‌خواندند آن‌گونه که وقتی به ایران حمله‌ور شدند و ساسانیان برافتاد، عقده‌گشایی کردند و خود را برتر از ایرانیان نامیدند. بهمین‌خاطر خود را "مولا" و مردم غیرعرب (بخصوص ایرانیان) را "موالی" خطاب می‌کردند.
پس موالی و مولا یعنی: غیرعرب تحت‌سرپرستی عرب!
یکجور یتیمی و دست ترحم بر سر یتیم!
این‌گونه آنان خود را...
ادامه...
فیه ما فی‌خایه!
فیه ما فی‌خایه!
به‌نام آنکه بی‌خایگان را نیز ز روزی خویش محروم نساخت و از خزانه‌ی حکمت و جیب مکنت، بیش از سزا به آنان روا داشت و باخت؛ آن‌گونه که بی‌هنگام، لقمه‌ای کرم‌بار در دهانشان فرو بُرد و بر بند تنبانشان گره‌ای از حکمت فرو خُورد.
با این‌وجود باید گفت و شُنفت از خیل مردم بی‌وجود؛ از رسالتی در خایه و بی‌خایگی به لسان پیرانگی و دلِ جوانانگی پر از دود... و از هرچه که تاکنون بود و نبود!
×××
ای پسر! بی‌خایگی...
ادامه...
و هزاران مطلب منحصر و یکتا را از این شیدای نوشتن بخوانید….
جستجو