اساسأ زمین زدن یک شخص حتی بنام امپراتور و یا شاه، کار ساده‌تری است تا زمین زدن چیزی بنام نظام یا حاکمیت تکحزبی. در مفهوم حاکمیت تکحزبی، طیفی از افراد حاضر در آن، هرکدام یک شاه در نظام و یا شاهی در سیستم تک‌حزبی‌اند و این براندازی‌شان را دشوار می‌کند. این یعنی در روش تکحزبی، که تمام قوای قهریه، مجریه و قضائیه، رسانه و ثروت را در اختیار دارد با یک فرد طرف نیستیم بلکه با یک مجموعه طرفیم. مجموعه‌ای که اعضایش در اتحادی نفع‌طلبانه برای قوام و دوام حزب هر کاری می‌کنند. اکثر دیکتاتوری‌های جهان از انقلاب صنعتی به بعد، بیشتر روی سیستم تکحزبی متمرکز شدند که نمونه‌‌ی داخلی و کپی شده‌ی آن، مفهوم “نظام” در ایران است. ××× اما چه در دیکتاتوری فردی و چه در دیکتاتوری حزبی[حاکمیت اقلیت فرمایشی بر اکثریت]، بازهم چیزی نمود پیدا می‌کند بنام فردیت یا برادر بزرگ. کسی که سر تسبیح است! حتی اگر در زیر نقاب پارلمان، دولت سایه، نظام، یا روحانیت و یا حزب پنهان شود. اگر آن فرد، سنبلی، نمایشی، ساختگی و یا متغیر باشد واقعا زمین زدن حزب، بسیار دشوار و حتی ناممکن می‌شود؛ زیرا هر کسی می‌تواند برادر بزرگ واقعی باشد؛ اما از آنجایی که حیات حزب در بزنگاه‌های حساس و بحرانی قابل ادامه نیست در ابتدا، در میانه و یا در پایان حیات حزب، نیازمند رونمایی از یک شخص برجسته، واقعی و ثابت خواهند شد برای تصمیم‌گیری، روحیه دادن، تهدید کردن و حتی توجیه کردن. این فرد حتی اگر ابتدا قدرت نداشته باشد با تکیه بر این نیازها، قدرت را بدست می‌گیرد و ماهیت نظام دیکتاتوری مبدل به دیکتاتوری فردی می‌شود؛ حتی اگر همچنان چادر “نظام” را بر سر بکشد! ××× بعبارتی دیگر، نظام تکحزبی نیز در نهایت به اندازه‌ی فردیت خلاصه می‌شود و باز دیکتاتوری فردی، نقطه‌مقابل مردم خواهد شد؛ بنابراین اینجا نیز زمین زدن، دیگر کار سختی نیست اما بدون هزینه هم نیست. نظام، فقط یک نفر است و برادر بزرگ، هرکسی نیست! #مهسا_امینی#یلدا_آقافضلی www.Soroushane.ir
