آهن! روزگاری، ماندن و رفتن که شد تردید من هم جهان، بیهودگی شد هم نهان از دید من آهنم، اکسیژنی در خود گرفت و پودر شد رنگ و رخسارم خبر دارد از آن اُکسید من مدعی بودم کسی چون من نلرزد پای عشق با نسیمی لرزه‌ها افتاده بر آن بید من با تنی لرزان و زنگار از کجا گویم سخن؟ در پس این ناامید‌ی‌ها نبود امید من www.Soroushane.ir
