به ما چه!

معترضان افزایش قیمت بنزین ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما که مشکل ۱۰۰۰ تومان پول بنزین بیشتر نداریم.
معلمان ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما که مشکل رتبه‌بندی نداریم.
کشاورزان ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما که مشکل آب نداریم.
بازنشستگان ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما که هنوز جوانیم.
مالباختگان بورس ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما پولی توی بورس نگذاشتیم.
زنان ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما که زن نیستیم حجاب اجباری آزارمان دهد.
رأی‌دهندگانِ “رأی ما کو؟” ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما که رأی ندادیم.
مادران کشته شدگان این اعتراضات ریختند به خیابان، به ما چه؟ ما که کشته‌ ندادیم.
—
ما چه کسانی هستیم؟
زنده‌های بی‌هویت و بی‌تفاوت به ارکان خانواده، ارکان اقتصاد و ارکان جامعه. شبیه مترسک‌های کاشته شده در دل خاک، که پُر از سرمان کاه است و کُلِش.
ما مشتی آدم بی‌فکریم، در قایقی نشسته‌ایم که هر جایی از آن در حال سوراخ شدن است ولی باز حس می‌کنیم به ما ربطی ندارد و غرق نمی‌شویم. ما دست به قایقیم همین! ما مشتی گره کرده‌ایم بر سر خودمان.
بدون معلم، بدون زن، بدون کشاورز، بدون آب، بدون رأی و بدون مادر هیچیم. هیچ!
یک روز هم نوبت خود ما می‌شود. آن زمان اگر قایقی باقی مانده باشد، دیگران هم دست به قایق می‌گویند به ما چه!؟