به سروشانه خوش آمدی!
من هادی احمدی هستم؛ نویسنده، شاعر و مدرس ITIL.
به‌شدت وسواس دارم روی سبک منحصر نوشتن، معنا و پیام!
اینجایی که هستید وب‌سایت من است؛ وب‌سایت شاعری بنام سروش که به‌منظور به اشتراک‌گذاری آثار، ایده‌ها، مقالات، دانستنی‌ها و تجربیاتم ایجاد شده. هر صفحه‌اش، داستانی منحصر به فرد دارد و نگاهی عمیق و چند بعدی را داراست که بی‌پروا نوشتمش؛ از مطالب آموزنده‌ی تخصصی در حوزه‌ی فناوری اطلاعات و ITIL گرفته تا روزنویس‌های دغدغه‌وار، صفحاتی از کتاب‌هایم، اشعار و…
اینجا مکانی است برای کشف، یادگیری و آگاهی؛ شما را از دانستی‌هایم بی‌نصیب نمی‌گذارم پس مرا از نظراتتان بی‌نصیب نگذارید. حرف‌های تازه‌ای دارم که بسیاری از آن‌ها را نوشته‌ام و خواهم نوشت. حرف‌های مگو، حرف‌های بی‌پروا، تابوهای شکستنی!
بی‌صبرانه منتظرم تا ببینم این نوشته‌ها چه کمکی به شما کرده؟
به قلم من، اینجا چه چیزهایی در انتظار شماست؟
آخرین نوشته‌های من:
شکر!
شکر!
گفتم:"شکر قهوه‌ای رو از چی میگیرن که قهوه‌ایه؟"
گفت:"چه میدونم.... از گُه!"
گفتم:"عه چه جالب! حالا فهمیدم چرا بعضیا بجای گُه خوردی میگن شکر خوردی!"
#گفتم_گفت
www.Soroushane.ir
ادامه...
شور و شوق!
شور و شوق!
وقتی خبر آمد که کارتن‌های مملو از اولین کتابم به منزل رسیده، فاصله‌ی چندکیلومتری پرفراز و نشیبی را از شور بی‌حدوحصر تا خانه چنان می‌دویدم که بارها زمین خوردم و برخاستم تا آنچه در خیال می‌پنداشتم در عمل ببینم.
۲۴ ساعت دیدن و لمس کردم انبوهی از کتاب‌های چاپ‌شده که ماه‌ها در انتظارش بودم کافی بود تا بفهمم خب شور کافیست...
و شوق جایش را گرفت!
×××
کمتر کسی به فلسفه‌ی ترکیب "شور و شوق" پرداخته.
این ترکیب فقط ترکیب شعری و یا...
ادامه...
سُرمه و نبات!
سُرمه و نبات!
می‌گفت، قدیم‌ترها رسم بر این بود وقتی گوسفندی را قربانی می‌کردند پیش از ذبح، چشمانش را سُرمه می‌کشیدند و به او نبات می‌‌خوراندند...
یک حال اساسی به گوسفندی که لحظاتی بعد، سر از تنش جدا خواهد شد!
×××
نمی‌دانم این رسم هنوز هست یا نه؟
اصلاً اگر باشد چیز مضحکی است!
حال چه مضحک بنامیم چه نه انگار حالا دیگر نه گوسفند را می‌آرایند و نه کامش را. همه‌چیز یکباره و بی‌مراسم بریده می‌شود؛ بی‌ذره‌ای سُرمه، بی‌ذره‌ای نبات.
تولد فوتی فوری، عروسی فوتی فوری، سوگواری...
ادامه...
و هزاران مطلب منحصر و یکتا را از این شیدای نوشتن بخوانید….
جستجو