بزرگی!
در هر دورانی، یک برتری ساختگی به اشکال مختلف برای قدرت‌طلبی و یا تحقیر مردم خلق شده. چه زمانی‌که کریم پوست‌کلفت[کریستف کلمب]، پوست اروپائیان را بر هندیان آمریکایی[سرخپوستان] برتری داد؛ چه زمانی‌که مسلمانان به ایران حمله کردند و خود را سید خواندند و چه هنگامی‌که هیتلر و حزب نازی، نژاد نوردیک را برترین گونه‌ی انسان نامیدند، و…
در همه‌ی این‌ها همیشه از حربه‌ای بهره‌برداری می‌شد که عوام‌فریبانه‌تر بود و آن خلق یک جور برتری و بزرگی کذایی بود.
×××
همواره با القابی مثل خانزاده، آقازاده، شاهزاده و… هرگز میانه‌ای نداشتم و ندارم؛ حتی در حد حرف. اساسأ این یادآور همان ژن خوب است، یک نوع برتری الکی نژادی، نسبی و یا سببی در آن دیده می‌شود که نمایانگر نگاه از بالا به پایین است.
آدم‌ها تا وقتی در یک سطح دیده نشوند، با این القاب، بیش از پیش نابرابری را به رخ می‌کشند. اگر ما همه انسانیم پس هیچکس بالاتر از دیگری نیست. چه رنگین پوست باشد، چه رنگین پوش و چه رنگین جنس!
این‌که یک نفر بواسطه‌ی سواستفاده از موقعیت و یا فرصت‌های فراهم شده به جایگاهی رسیده و یا با به چسباندن خود به پیشینیان سعی در بزرگنمایی خویش دارد بزرگی نیست بجز این‌که از چیز بزرگی بالا می‌رود. یکی از پدر واقعی‌اش بالا می‌رود یکی از پدر معنوی‌اش و یکی هم از پدر پول و مقام و نژادش. اما پدر مهم نیست. گیرم پدر تو بود فاضل، از فضل پدر تو را چه حاصل!؟ مهم تویی و عملکردت. با این وجود تو نیز مهم‌تر از همه نیستی، تو فقط یکی از همه‌ای!
×××
بزرگی و برتری، باید در ساخت جهان بهتر برای مردم باشد نه در لفظ آقایی یا شاهی یا نژادی و… بلکه در متن ادای انجام رسالت انسانیت. وگرنه سیاسی بودن، خوش‌تیپ بودن، پولدار بودن، سفید بودن، مسلمان بودن، آریایی بودن و … هیچ برتریی به‌همراه ندارد.
خودبزرگ‌بینی، آسیب تلخی که دارد این است که مردم را کوچک نشان می‌دهد. کوچک شمردن مردم به هرشکلی، بیانگر توزیع ناعادلانه‌ی ثروت، مقام، قدرت و فرصت است؛
از خاطر نبریم که تحقیر مردم برای تحمیل خویشتن است بر مردم!
×××
رضا پهلوی، رضا پهلوی است نه شاهزاده! حمیدرضا عارف، حمیدرضا عارف است نه ژن خوب! مجتبى خامنه‌ای، مجتبی خامنه‌ای است نه آقازاده؛ محسن رفسنجانی، محسن رفسنجانی است نه خانزاده! آدلف هیتلر، آدلف هیتلر است نه نژاد برتر! اولاد فلان امام، اولادشان است نه سید و سادات! فلان آخوند، فلان آخوندست نه آیت‌الله!
چسبیدن به القاب، هویت آنان را بزرگ نشان نمی‌دهد اما با همین القاب، مردم، کوچک شمرده خواهند شد.
آنان شبیه من و شما آدم‌هایی‌اند که می‌خورند، می‌خوابند، می‌رینند، فکر می‌کنند، فکر نمی‌کنند و اشتباه می‌کنند، پس هیچ برتریی نسبت به دیگری ندارند مگر آن‌که به شخصه قدمی برای انسانیت برداشته باشند و حتی در آن صورت نیز باید بدون هیچ لقبی که نمایانگر کوچک شمردن مردم باشد از انان یاد کرد.
×××
روحانیتی که ته تمام القاب کذایی را درآورده نیز در لباس ساده‌پوشی، فقط بزرگی خود را فریاد می‌زند از آیت خدا شدن گرفته تا عظمی، معظم، ولایت فقیه و تا … درحالی‌که آنان نیز آدم حقیری‌اند در لباس آخوندی. همین و نه بیشتر!
جهانی که در آنیم مدیون انسانیت و هنرمندان و دانشمندان است نه فاضل و فاضلاب‌ها، نه شاه و شاهزادگان، نه جنگ‌افروزان و جنگ‌طلبان، نه طالبان و طلبه‌گان، نه متدینان و نه متوحشان و نه متوهمان.
بزرگ‌بینیان، حتمآ بینی بزرگی دارند که فقط نوک دماغشان را می‌بینند.
×××
بزرگی، کوچکی است!
#مهسا_امینی#ترانه_علیدوستی
www.Soroushane.ir