به گوشم رسید!

اگرچه اینترنت آمد تا شبکه‌ی جهانی ارتباطات انسانی باشد، ولی بظاهر ریده توی هرچی مطالعات عمیق!
البته مشکل از اینترنت نیست…
با حجم داده‌های روزمره که شبیه مطالب روزنامه‌هاست و فقط به درد یک روز می‌خورند اکثرمان مبدل شدیم به یک اقیانوس وسیع به عمق چٌس‌اینچ.
یک جمله از فلان فیلسوف یا کارآفرین و یا فلان نویسنده‌ی بزرگ، شده کل چیزی که باید بدانیم؛ یا حداکثر چند پاراگراف یا یک کتاب را خواندیم و علامه‌ی دهر شدیم.
×××
سرعت، نیاز مقطعی به اطلاعات روزانه و انبوه داده‌های زائد یا Garbage کاری کرده وقت برای مطالعه‌ی عمیق در حوزه‌ای که دوست داریم نداشته باشیم.
بعبارتی:
پرتراکم‌شدن اطلاعات، کوتاه‌مدتی اطلاعات و افزایش افتراق‌بینی، سبب شده افراد به دلیل دسترسی آسان به بخشی از اطلاعات، بسرعت اطلاعات پراکنده را جدا از یکدیگر جمع‌آوری کنند و نتوانند روابط بین آنها را بفهمند!
و این پیامد ناخوشایندی است که بسیاری را به فهم سطحی سوق داده.
×××
این‌که چقدر باید کتاب بخوانیم؟ چه نوع کتابی؟ و با توجه به محدودیت عمر انسان چه تعداد کتاب برای آگاهی لازمست؟ نسبت به هرکسی و هر حوزه‌ای متفاوت است.
با این وجود اگرچه اینترنت ما را زودتر به اساتید و نویسندگان و کتاب‌ها نزدیک کرده ولی کو ارتباطات معلوماتی؟ و کو کتاب‌خوان؟
×××
فوقش در بهترین حالت، از طریق این ارتباطات، چرندیات بیشتری باهم به اشتراک می‌گذاریم و یا یک دورهمی تشکیل می‌دهیم تا چیزی بنوشیم و بخندیم و باهم آشنا شویم که چطور پول درمی‌آوریم!
از سویی دسته‌ای هم هستند که هرچه مطالعه می‌کنند وصلش می‌کنند به اعتقادات و باورهای قدیمی و یا مذهبی؛ بعبارتی مصادره به نامطلوب می‌کنند و گویی خواندن یا نخواندن ابعاد جدید یک چیزی، هیچ تاثیری بر افزایش معلومات، شعور و تغییر باورهایشان ندارد…
×××
فاجعه‌ی فهم در راه است!
www.Soroushane.ir