جوانی! پیران همه در حسرت آن فصل جوانی جویای بهارند و ولی نیست نشانی آن فصل طرب رفت، خزان در پس او رفت آمد که چنان زود، زمستان به گرانی پندار غلط بود که آن سبزه در این خاک می‌مانَد و افسوس نمانَد که زمانی با پیری و فرسودگی و معرکه‌گیری برنا نشوی پیر، چه باشی چه بمانی جز حسرت دوران قدیم هیچ نمانده‌است بلبل نشوی گرچه به گلشن تو بخوانی با رنگ و لعاب و قدح و باده و مستی پیری، چه بخواهی چه نخواهی تو همانی! یک لقمه‌ی آسوده از آن خرخره‌ی تو پایین نرود هیچ بجز خیسی نانی هرچند که معیار دلت، سن و زمان نیست از آن بدن خسته و فرسوده چه دانی!؟ گفتم به تو، بخشا که دلت را به نگاری این عمر گران موج شد و در کف آنی! آن جبر زمان آتش بر جان سروش است چون از کف خود داده چنان فصل جوانی www.Soroushane.ir
