دالان تنهایی!

آیا حضور در شبکه‌های اجتماعی دلیلی بر تنهایی ماست؟
بهانه‌های شغلی، دوستی، برندسازی، شبکه‌سازی، آموزش، سرگرمی، کنشگری، کسب درآمد و… پوششی است برای این حضور.
×××
بیراه نیست اگر بگویم هر کداممان به شیوه‌ای تنهایی‌مان را می‌بینیم؛
نیاز به نمایاندن تنهایی ولو به شکل مجازی، در کنار اهمیت اجتماعی بودن آدمی، باعث می‌شود دنبال گریزگاهی باشد تا از تنهایی وارهد یا چراغی در آن سیاهی روشن کند.
حضور در اینترنت شاید نماد تنهایی ماست و نیاز به نمایاندن آن.
هرچند لزوماً این تلاش همیشگی نیست؛ گاهی فرار از جمع واقعی است و پناه بردن به جمع مجازی؛ و گاهی رهایی از صداهای ناطق برای فرو رفتن در صدای‌های صامت.
×××
این تنهایی به معنی تنها بودن و بی‌همدم و همسر نیست که یک تنهایی درونی است.
همان دالانی که از ابتدای زندگی تاکنون در ذهن خودت ساختی و کسی جز خودت بدان ورود نمی‌کند.
صد البته این تنهایی برای یارگیری هم نیست؛ کسی را نمی‌شود و نمی‌توان به اندرون آن برد، بلکه فقط برای دیدن شکل دالان تنهایی توسط خودمان و از منظر مجازی است!
دالانی تاریک و عمیق و طولانی و دست‌نیافتنی‌تر از این در وجود آدمی نیست!
×××
بااین‌حال آنجایی این شکل از تنهایی توسط خودمان به زیبایی دیده می‌شود که در جمع مجازی، واقعیت‌ها را ببینیم؛ وگرنه اگر در دنیای مجازی، درگیر خیال و توهم شویم دیگر تنها نیستیم!
www.Soroushane.ir