دعوای من و لینکدین!

لینکدین بالاخره سراغم آمد و گفته، پروفایل شما مشکوک است و به نظر ما واقعی نیستی؛ پس سریع اقدام کن وگرنه می‌فرستیمت پیش نفرین‌شدگان و جهنم بلاکیان!
گوش ندادم. روز بعد پیامی هنگام ورود نشان داد که نوشته:”پاسپورت یا کارت شناسایی معتبرت رو وارد کن اگه راست میگی خودتی.”
آپلود کردم. نوشته مورد تایید نیست.
گفتم، یا جیسس، خودمم.
نوشته: “ما که می‌دونیم لوکیشنت ایرانه، پس‌ لطفاً بجای Jesus، قسم یاابلفضل رو بخور تا باور کنیم.”
گفتم، بقرآن خودمم.
×××
ظاهراً قبول کردند اما دوباره ایمیل جدیدی دستم رسید که نوشته، بررسی کردیم تو کلاً مغایر با پالیسی‌های مایی. از طرز نوشتنت، عکس نیمرخت و بخصوص تصویر پاسپورتت که با پروفایلت یکی نیست.
نوشتم، پول ندارم عکس ۴×۳ بگیرم.
-با موبایلت بگیر.
-“موبایلم نوکیا قدیمیاست.”
– bullshit!
– “هرچی میگی خودتی!” 🙂
×××
دو روز بعد…
ایمیلی آمد که نوشته: این Soroush که توی اسم پروفایلت زدی چرا توی پاسپورتت نیست؟
گفتم: “عزیزم این تخلص شعری منه.”
– “تخلص نمنه؟”
-“اسم مستعار یا Nickname(همون نکونامی که سعدیا میگفت)”
– “این مسخره بازیا چیه؟ چرا توی ایران هیشکی اسمشو دوست نداره.”
– “به تو چه؟ یعنی میخوای بگی اسم واقعی خودت شرف‌الدین معیر ابن محمد سیلی‌کونی(!) نیست که رفتی گذاشتی لینکدین؟ فکر میکنی ما خریم نمی‌فهمیم.”
– “عزیزم. چه ربطی داره این اسم برند سازمانی منه.”
– “خب سروش هم برند شخصی منه.”
– “اوکای. پاسپورتت چرا تاریخ اعتبارش گذشته؟”
-“چون از بس توی کشورهای کمی معتبره، میشه باهاش هیچ‌جا نرفت؛ مث شناسنامه‌اس فقط مشخصاتش به انگلیسیه.”
– مورد تایید ما نیست به‌هرحال.
×××
با کل تیم پشتیبانی و حتی مدیر منطقه‌ای هم مکاتبه داشتم و مدام می‌گفتند عکس و نام مستعار و تاریخ اتمام پاسپورتم مغایر با پالیسی‌شان است و نمی‌توانند هویت مرا تصدیق کنند. دست آخر دعوا شد.
گفتم:”ببین منکه دوستتون دارم ولی بمیری نمی‌میرم برات که. تایید نمی‌کنی نکن. فدای کله‌ی سرخ…”
گفت، درست صحبت کن.
گفتم:”برو بچه، برو اینجا نمون. برو بزرگترت بیاد.”
پرسید:”بیل رو میگی بیارم؟”
گفتم:”نه‌نه حواسم نبود گٌه خوردم ببخشید. بیل دسته‌اش بلنده.” 🙂
www.Soroushane.ir