زبان روان!

زبان روان!
در تمام زبان‌های محاوره‌ای به نظرم فارسی و انگلیسی آواها و بیان سلیس و شیواتری نسبت به بقیه‌ی زبان‌ها دارند. این زبان‌ها حاوی واژگانی با هارمونی حروف و تکرار به اندازه هستند که بیانش را روان‌تر نشان می‌دهد. آنچنان وقتی که کسی با این زبان‌ها چیزی بر زبان می‌راند به دل می‌نشیند. مطمئناً اگر مشکل حروف چسبان در فارسی نبود شاید خیلی راحت پلتفرم‌های برنامه‌نویسی در علوم کامپیوتر هم بر اساس آن تولید می‌شد و چه بسا که می‌توانست بین‌المللی هم شود.
حتی اسپرانتو نیز باتوجه به این‌که یک زبان فراساخته است اما بیان شیرینی ندارد.
در زبان‌های دیگر، حروف: “گ”، “ژ”، “خ” پ” به شکل بسیار زیادی در واژه‌ها تکرار شده. ترکی استانبولی نیز شیوایی خوبی دارد ولی از “گ و یا “ق”‌بسیار غلیظ و پرتکرار استفاده شده که در جاهای بسیاری نازیبا به گوش می‌رسد. حتی در کوردی بخصوص کوردی سورانی که علیرغم شیوایی، حرف “ح” دقیقاً همان چیزی است که در عربی با غلظت زیاد تلفظ می‌شود و یا در فرانسه “ژ” و آلمانی “خ”. یا اسپانیای “ر” بیشترین تکرار را در واژگان خود دارد.
عربی نیز که “ال”‌را ازش بگیری چیزی برای گفتن ندارد. اگرچه این زبان موزونی بالایی دارد.
اما فارسی و انگلیسی انگار شیوه‌ی معتدل‌تری دارند. هارمونی و ترکیب متنوع بسیاری از انواع حروف را در خود و در جای مناسب بکار گرفته‌اند. شاید به همین خاطرست که فارسی با توجه به متکلمان کمتر، باز هم جزو زبان‌های زنده‌ی دنیا محسوب می‌شود که از دیرباز تاکنون به حیات خودش ادامه داده.
نمی‌دانم شاید به گوش من این‌گونه است.
اگرچه با همه‌ی این زبان‌ها آشنایی ندارم ولی بسیار شنوده بودم چه مستندات خارجی چه در موسیقی. حتی زبان‌های کمتر شنیده شده. که بیشترشان آنقدر نازیباست که دوست نداری گوش دهی.
نظر شما چیست؟
www.Soroushane.ir