لذت حداکثری!

چه دنبال معنویات باشی و چه دنبال مادیات، در اصل دنبال لذتی.
×××
لذت آدم حسابی شدن، لذت آدم عوضی شدن و لذت آدم شدن و ناآدم شدن تمام ماحصل ما آدم‌هاست.
هرکسی بطریقی دنبال لذتش می‌گردد؛ برخی وسط راه پشیمان و سرخورده می‌شوند و با خودکشی به همه می‌فهمانند زندگی لذت عمیقی ندارد و زندگی به اندازه‌ی طعم شیرین و موقت یک آدامس است و بسیاری عمری را با تلخی آدامس سر می‌کنند به امید شیرینی دیگر و برخی نیز سرخوش با عوض کردن آدامس‌های بیشتر تا آخرش می‌روند!
×××
در تمام زندگی، چیزی بنام لذت حداکثری وجود ندارد؛ در برابر لذت حداکثری، همیشه بازدارندگی حداکثری قد علم می‌کند.
یک چیزی همیشه سبب می‌شود تا حداکثر لذت را نچشی.
خستگی بدن، دل‌زدگی حسگرهای جنسی، ترشح‌ تکراری، بی‌اثری هورمونی، خستگی ذهنی، محدودیت زمان و مکان و موقعیت و شرایط و عمر همه و همه، عوامل بازدارنده‌ای هستند که جلوی لذت حداکثری را می‌گیرد.
×××
بهشت وعده داده شده در ادیان نیز ناشی از همین نقص است. نقصی که آدم‌ها نتوانستند بر آن غالب شوند، ازاین‌رو حواله‌اش می‌دهند به مکان و زمان افسانه‌ای.
×××
آدم‌ها هرجا نقصی دیدند و نتوانستند راهی برای آن بیابند متوسل شدند به خیالات و توهمات.
بهشت، مهد لذت است، مهد لذت حداکثری، بشرطی که تمام عمر روی زمین خودت را از لذت حداقلی هم برحذر کرده باشی.
لذت حداکثری بهشت، توی بدن زمینی و توی عمر انسانی قابل تحصیل نیست.
×××
بدن ما ناتوان است، عمر ما کوتاه است ولی مرزی برای خیالاتمان نیست.
لامصب مشکل اینجاست که نمی‌شود با خیالات، لذت حداکثری برد چون خیالات در یک بدن محدود و در یک عمر اندک محصور است. مگر آن‌که از این بدن وارهیم و در بهشت بدان برسیم که این نیز خیال اندر خیال است که می‌شود توهم!
×××
با اين حال لذت، ما را به جلو سوق می‌دهد و گاهی از جلو رفتن برحذر می‌دارد؛ بستگی دارد کی بفهمی لذت حداکثریی وجود ندارد و بستگی دارد چطور آن را بپذیری و چطور با آن تا کنی.
×××
چیزی که در اکثرمان مشترک است اینست که لذت روزهای خوب را برای رسیدن به روزهای خوب از بین می‌بریم؛ لذتی که حداکثری نیست، پس “دنبال خونه‌ی پرش نباش!”
از همین آدامس شیرین تا زمان تلخ شدنش، لذت ببر.
www.Soroushane.ir