پُرسا یا دانا!

چیزی که همیشه از مادرم به یادگار دارم این جمله است که بارها می‌گفت:”یا پُرسا باش یا دانا”
که به احتمال زیاد شما هم بسیار آنرا شنیده‌اید. این یعنی، اگر چیزی را بلدی نیازی نیست از کسی بپرسی چراکه تو نسبت به آن چیز، دانایی؛ و هرچیزی که بلد نیستی یا نسبت به موضوعی نادانی، بدون هیچ ترس و خجالت و کسر و شأنی بپرس؛ آن‌هم از یک فرد دانا یا کسی که لااقل به آن موضوع مشرف است… اما این تمام ماجرا نیست!
×××
پرسشگری، آدمی را به دانایی سوق می‌دهد اگر پرسشی برایت پیش بیاید و در پی پاسخش نروی در جهل خویشتن، باقی می‌مانی.
از طرفی دانایی، به معنای علم داشتن به تمام موضوعات نیست و پُرسایی نیز، جهل به هرچیزی نیست.
هرکسی در زمینه‌ای داناست و در زمینه‌ای نادان؛ ازاین‌رو همه‌ چیز را همگان دانند و همه چیز را یک نفر چه از نظر عقلی، چه علمی‌ و چه بطور تخیلی نخواهد دانست.
×××
اما لزوماً پرسیدن، سوال کردن از دیگری نیست! دیدن با دقت، خواندن یک مطلب، تحقیق، زندگی در میان مردم، سفر، اندیشیدن، شک به دانستی‌ها و باورها و شخم زدن پس‌زمینه‌های ذهنی نیز جزو اساس پرسش است برای رسیدن به پاسخ درست.
بیراه نیست این گفته که اگر بدانی و بپرسی، خطاست؛ ولی بدتر آن است که اگر ندانی و نپرسی هم خطاست.
×××
ذهن فاقد پرسشگری، یک کتیبه‌ی میخی بی‌تغییر است!
www.Soroushane.ir