چاپ

سال ۱۹۹۹ که نت لاگ Netlog یا فیس‌باکس راه‌اندازی شده بود حدود ۲۲ سال پیش! عضوش بودم یک شبکه‌ی اجتماعی خوب که کاربری جذاب و امکانات فراوانی داشت و معمولاً گاهی اوقات مطالب و پست‌هایی توی آن می‌گذاشتم. عمر طولانی نداشت با اینکه این شبکه اجتماعی در دوره‌ی خودش انقلابی به پا کرده بود اما زود جُل و پلاسش راجمع کرد و رفت تا که جایی متوجه شدم تبدیل به یک سایت دوست‌یابی Twoo پولکی شده.
این سایت پیش از فیسبوک و گوگل پلاس و لینکداین بود.
داشتم فکر میکردم بعد از مرگ من، وبسایتم بدلیل عدم پرداخت تمدید دامنه و هاست از بین میرورده… (هر چند سایت Archive.org ممکن است نسخه‌هایی از سایتم را برای مدتی نگه دارد اما آن هم معلوم نیست تا کی این کار رو بکند) شبکه‌های اجتماعی از بین میروند و پست‌ها برای همیشه محو میشود…
شاید اهمیتی ندارد که بعد از مرگ چه اتفاقی می‌افتد اما برای کسانی که چیزی بعنوان اثر تولید میکنند این از بین رفتن، ناخوشایند است. تبدیل آثار به کتاب هم اگه توی جنگ‌های مغولی‌، عربی به آتش کشیده نشود شاید تنها روزن امیدی باشد که یک اثر فاخر یا عادی تا قرن‌ها باقی بماند…
من عاشق فناوری اطلاعاتم اما به نظرم هنوز چاپ، ماندگارترین راه برای حفظ آثار است…
این را گفتم که بدانید شبکه‌های اجتماعی عمر بلندی ندارند و بسته به شرایط سرویس‌دهنده یا از بین میروند یا تغییر کاربری میدهند… بنابراین تمام عمر را حیف است که توی آن هدر دهیم!
باشیم اما نه همیشه… بنویسم اما یک کپی هم برای خودمان همیشه دست‌نویس یا چاپی داشته باشیم…

البته این موضوع برای سرگرمی، استفاده‌ی تجاری، پست‌های موقت و روزانه نیست منظورم بازتاب آثار نویسندگان و وبلاگ نویسان و … در چنین فضای مجازی است! این یعنی فضای مجازی باید آینه‌ای برای انعکاس آثار شود نه همان محفل همیشگی و اصلی.