چماق به دستان!
یک دوره‌ی سه‌ماهه از کل آموزش شش‌ماهه‌ی سربازی در مشهد بودم. اساساً شانس بد همیشه همراه من است شاید برای این‌که بیشتر ببینم و بیاموزم! وگرنه در روزگاری که بسیاری به هر روشی، معاف از خدمت می‌شوند کدام سرباز نگون‌بختی هست که دو بار دوره‌ی آموزشی سربازی را بگذارند؟ جز من! چون قبل از رفتن به دانشگاه رفتم سربازی، سه ماه آموزشی دیدم و بعد از مدتی، کنکور قبول شدم و بعد از فارغ‌التحصیلی دانشگاه، بازهم رفتم سربازی و دوباره تکرار دوره‌ی سه ماه آموزشی دیگر!
دوره‌ی دوم در مشهد نکته‌ای، بسیار متحیرم می‌کرد و آن ورود صدها شهروند پاکستانی و افغانستانی به پادگان بود که با لباس محلی در گوشه‌ای پنهان از دید سربازان ایرانی، آموزش نظامی می‌دیدند و به‌طور فشرده با خدمات بسیار بالا، کار با انواع سلاح‌ها را فرامی‌گرفتند و خیلی زود هم ترخیص و با آموخته‌های نظامی و با همان لباس محلی رهسپار مقصدی نامعلوم می‌شدند و پس‌ازآن گروه‌های جدید به‌سرعت جای آنان را می‌گرفتند. در عرض سه ماه آموزشی من و هم‌قطارانم، دهها گروه خارجی آموزش دیدند و رفتند!
اینان چه کسانی بودند!؟
×××
در گذشته اگر کسی می‌خواست لشکرکشی کند مردم قبایل را باهم متحد می‌کرد و همگی به یک سرزمین حمله و یا از سرزمینشان دفاع می‌کردند. امروزه جنگ‌های رودررو و البته جوانمردانه جایش را داده به جنگ‌های نیابتی و البته بزدلانه. یعنی دیگر قدرت‌ها رودررو نمی‌جنگند، یک شخص ثالث را پیدا می‌کنند و چماق دستش می‌دهند تا هر که را خواست بزند! دراین‌بین، آن‌کس که چوب و چماق می‌دهد حامی است، آن‌کس که حمله می‌کند جانی است و آن‌کس که کتک می‌خورد خاطی است! و در مواردی جانی و خاطی هم جایشان عوض می‌شود و یا مبدل به مظلوم یا محق می‌شوند.
به ظن صاحبان قدرت، هزینه‌ی جنگ مستقیم سرسام‌آور است و معمولاً هم دستاوردی ندارد. البته هیچ جنگی دستاوردی ندارد و این هزینه همچنان سرسام‌آورست!
جنگ نیابتی یا جنگ وکالتی یعنی به موکلتان اختیار تام می‌دهید که برود خون بریزد مهم نیست خون چه کسی! فقط باید هرچه سلاح به او داده‌اید را در جهت منافع شما هدر دهد. از این نوع جنگ در این چند دهه‌ی اخیر بسیار دیده‌ایم.
×××
دادن سلاح، آموزش نظامی، تحریک و تهییج افراد و عوام‌فریبی، خاصیت قدرت‌های عاشق این نوع جنگ است. بجای آنکه دنبال حل مسئله باشند و با روش‌های انسان‌دوستانه و یا دیپلماسی جلوی جنگ را بگیرند عمداً جرقه‌ي آن را زده و هیزم به آتش جنگ می‌ریزند.
ایران در این شیوه دستی بر آتش دارد که به نظرم در کنار برخی کشورهای دیگر سرآمد همه است، زیرا ایران فقط نیرو نیابتی تجهیز نمی‌کند بلکه دقیقاً آنان را می‌سازد آن‌هم به‌وفور. این شکل ترسناکی دارد. ترویج عقیده‌ی باطل صدور انقلابی که خودشان در آن درمانده شدند، منجر به خلق و رشد قارچی انواع گروه‌های شبه‌نظامی چماق بدست در خاورمیانه شده.
شبیه همان‌هایی که در مشهد دیدم. گروه‌هایی که به قیمت کشته شدن صدها زن و کودک بی‌گناه برای تشرهای توخالی یا پیش بردن مقاصد سیاسی به ضرب‌وزور تهدید بکار گرفته می‌شوند و مسببان این قتل‌ها، کسی نیست جز آن نیروها و حامیانشان. زیرا حامی، توان مقابله‌ی مستقیم ندارد و گروه‌‌هایش، چیزی جز ایجاد وحشت و نداندکاری، کاری ازشان برنمی‌آید.
آنان فقط آغازگران جنگند؛ وقتی جرقه‌ی جنگ را زدند و کتک مفصلی هم خوردند شروع می‌کنند به مظلوم‌نمایی! چون این نیروهای پرورش‌یافته‌ی فوتی فوری، مسلح به سلاح قدرتمند و توانایی رزمی بالا نیستند، فقط مجهز به مغز‌های کوچک زنگ‌زده‌اند.
www.Soroushane.ir