جمهوری اسلامی، جوجهای است که سودای رسیدن به جوچهی کرهی شمالی را در سر دارد. گویا کرهی شمالی، همان آرمانشهری است که جمهوری اسلامی شب و روز آرزویش را میکشد: اقتصادی مثلاً خودکفا، سیاستی مثلاً مستقل (البته بهظاهر)، و یک رهبری که مثلاً تجسم ارادهی جمعی ملت است، یا حداقل اینطور تبلیغ میشود.
×××
اما جوچه چیست؟
جوچه (Juche)، ایدئولوژیی است که توسط کیم ایل سونگ در کرهی شمالی بنیانگذاری شد. معنای آن "اتکای به خود" یا "استقلال" است و سه اصل کلیدی دارد:
خودکفایی اقتصادی: تولید همهچیز در داخل کشور، حتی اگر مردم نان برای خوردن نداشته باشند.
استقلال سیاسی: نه گفتن به دنیا، حتی اگر منجر به انزوا شود.
دفاع مستقل: پرورش ارتش اول، حتی به قیمت گرسنگی ملت.
×××
و اما نتیجه؟
ماحصل جوچه به انزوای سیاسی و اقتصادی، عبادت رهبری، و پروپاگاندا ختم شد؛ کشوری که در آن مردم گرسنگی میکشند، اما تصاویر "رهبر عزیز" از هر گوشه میدرخشد. شاید به همین دلیل است که جمهوری اسلامی، با شوق تمام، کرهی شمالی را الگوی خود قرار داده است؛ آرزوی دیرینهای که فعلاً به جوجهای مریض مبدل شده و مدام درحال چُرت زدن است.
شاید آنچه جوچه و جوجه را به هم پیوند میزند، نه استقلال واقعی، بلکه توهم استقلالی است که تنها در آینهی انزوا و استبداد انعکاس مییابد؛ گویی پرندهای که پرواز را نه برای آزادی، بلکه برای فرار از دیدن حقیقت میخواهد.
×××
چه جوجه باشی و چه جوچه، هر دو را آخر پاییز باید شمرد! 🙂
www.Soroushane.ir