یکی از عوارض داروها، درمان است! 🙂
بیماران و پزشکان زیادی هستند که داروهایی را تجویز و استفاده کرده‌اند به نیت و باور درمان؛ و بطرز شگفت‌انگیزی درمان هم کرده.
یا مردم معتقدی که به کارهای معمولی پیامبرشان چنان ایمان داشتند که خارق‌العاده و معجزه‌وار می‌نمود.
یا ورزشکاری که فکر می‌کرد دوپینگ کرده و قدرتمند شده و البته شده بود؛ درحالی‌که یک قرص معمولی خورده بود.
×××
این همان حکایت جوجه‌ای است که نمی‌توانست پرواز کند و مادرش پری به او داد و گفت:"حالا دیگر می‌توانی پرواز کنی!" جوجه باور کرد، بال زد و... پرید!
به همه‌ی این چیزها می‌گویند اثر پلاسیبو یا اثر دارونما، که اثرات مثبت ناشی از باور به یک درمان یا روش درمانی را عیان می‌کند، حتی اگر آن درمان به خودی خود هیچ خاصیت درمانی نداشته باشد.
این همان باور است!
گاهی این باور به یک امید پوچ است و گاه حقیقی.
اثر پلاسیبو نشان می‌دهد که ذهن انسان چقدر قدرتمند است و چگونه باورها می‌توانند بر تجربه‌های جسمی و روانی تأثیر بگذارند.
×××
فارغ از سیستم پاداش مغز (دوپامین و خوش‌بینی)، باورهای جمعی و کنار نیامدن با بی‌نظمی و بی‌معنایی، ذهن ما طوری طراحی شده که بدنبال ارتباط بین علت و معلول بگردد، حتی اگر این ارتباط واقعی نباشد. این باعث شد که مغز ما برای زنده ماندن، باور را به شک ترجیح دهد حتی اگر آن باور بر پایه‌ی هیچ چیز نباشد.
این یعنی درون امیدهای واهی و پوچ هم روزنی از شفا هست چون ذهن ما بشدت برای بقا می‌جنگد و خودفریب است!
×××
برای اجداد ما، اشتباه گرفتن یک سایه در جنگل با یک شکارچی، بهتر از نادیده گرفتن یک تهدید واقعی بود!
www.Soroushane.ir
