ثانیه، دقیقه، ساعت، روز، هفته، ماه، سال... و سال نوری!
دورترین بازه‌ی زمانی (فاصله‌ی زمانی!) ثبت‌شده در طبیعت و فیزیک، فعلاً همین "سال نوری" است.
سال نوری، نه بر پایه‌ی تقویم هجری، میلادی یا شمسی است؛ و نه مبدأ آن، هجرت فلان پیامبر است و نه حرکت فلان خورشید. مبدأش، نورِ ساطع‌شده‌ست و مقصدش، نورِ رؤیت‌شده.
×××
هرچه فاصله‌ها بزرگ‌تر شوند، نور با تأخیر بیشتری به چشم ما می‌رسد که شبیه دیدن یک ستاره در آسمان، این تأخیر گاهی بسیار زیاد می‌شود. مثلاً نوری که از نزدیک‌ترین ستاره‌ی به زمین (جز خورشید)، به نام "پروکسیما قنطورس" می‌آید، حدود ۴.۲ سال نوری طول می‌کشد تا به ما برسد. بنابراین، وقتی به آن ستاره نگاه می‌کنیم، در واقع وضعیت آن را در ۴.۲ سال پیش می‌بینیم. پس ما مدام در حال دیدن گذشته‌ی اشیای دوریم.
اما اشیای نزدیک چطور؟
×××
وقتی به یک شیء نزدیک هم نگاه می‌کنیم، در واقع تصویری از آن را در گذشته می‌بینیم؛ چون نور برای رسیدن به چشم ما به زمان نیاز دارد، و این زمان، بسته به فاصله‌ی شیء از ما، متفاوت است.
از کهکشان‌ها بیایید بیرون؛ بیایید همین نزدیکی‌‌ها؛ و یک فاصله‌ی نوری کمتر از ثانیه را بررسی کنیم: مثلاً اگر به شیئی که ۱ متر از تو فاصله دارد نگاه کنی، نوری که از آن شیء به چشمت می‌رسد، حدود ۳.۳ نانوثانیه قبل از آن، از شیء منتشر شده است.
این پدیده نشان می‌دهد که حتی در فاصله‌های اندک نیز ما همیشه در حال دیدن گذشته‌ی اشیاء اطرافمان هستیم؛ حتی اگر این گذشته فقط بخش‌های بسیار بسیار کوچکی از زمان باشد!
×××
این قطعه‌بندی زمان، در اندازه‌های خُرد و ناچیز، در ماهیت این حقیقت تغییری ایجاد نمی‌کند که ما، گذشته‌ی اشیا را می‌بینیم. فقط نکته‌ی جالب این است که ما همیشه در "اکنون" هستیم؛ اما "گذشته" را می‌بینیم!
×××
چشم ما هرگز حقیقتِ اکنون را نمی‌بیند؛ آنچه می‌بینیم همواره پژواکی از گذشته است!
www.Soroushane.ir
