نشئه‌‌باز!
مادرم به تلفن می‌گويد، تریفون. به الکتریکی می‌گوید، اکیترینی. به مخصوص می‌گوید، مصقوص و به کارت هوشمند می‌گوید، کارت موشک!
این لغات من‌درآوردی بخوبی معنی خوش را می‌رساند البته برای ما؛ که مدام آنها را ازش می‌شنویم. جز چند بار اول که تعجب‌آور بود و خندیدیم و خندید اما نهادینه شد و به فهم مشترک رسیدیم اکنون هم او تلفن را می‌فهمد هم ما تریفون را. آن‌هم بدون هیچ تعجب و تمسخری.
فهم مشترک یعنی درک آنچه او به زبان خود می‌گوید و آنچه ما می‌گوییم. حتی اگر به شکل دیگری باشد.
قطعا اگر کسی خارج از این گفتگو به کلام ما نظری بندازد برایش نامفهوم است. حتی برداشتی خواهد کرد که به شکل دیگری است که او را به قضاوت و یا تفسیر غلط واخواهد داشت. شناخت مخاطب و شیوه‌ی گفتار و افکار او، شفافیت گفتگو به همراه دارد. پس از دور نمی‌شود کسی را قضاوت کرد زیرا وقتی در حاشیه بنشینی از متن غافلی.
این متن، گاهی دست‌نیافتی است به همین‌خاطر قضاوت کردن‌ها، سریع‌الوصول است.
تا پای منقل یک بحث داغ و زغالی ننشینی نشئه‌‌باز نمی‌شوی و پس از آن هم دیگر خمار چنین چیزی نخواهی شد.
www.Soroushane.ir