عمر شغلی هر فرد در هر مشغله‌ای، ۳۰ سال برآورد شده تا به سن بازنشستگی برسد و بازنشسته شود و لنگش را باز کند و بنشیند در خانه و استراحت کند و از تتمه‌ی عمر و ته‌مانده‌ی حقوق بازنشستگی‌اش لذت ببرد.
که البته بازنشستگان ما درست در پایان دوران خدمت، بخاطر مشکلات اقتصادی تازه وارد مشاغل جدید می‌شوند و بعد از ۳۰ سال دیگر که رخت از این دنیا ببرند کار خواهند کرد..
×××
اما من چطور؟
من که کودک کار بودم چطور؟
اگر ملاک، سال‌های خدمت است؟ که من از طفولیت کار کردم پس خیلی سال پیش باید بازنشسته می‌شدم. اما هرچه پیش می‌روم بیشتر حرص می‌خورم از گذر سریع زمان و از نزدیکی به پایان زندگی...
ازاین‌رو چه بازنشسته شوم چه نه، تا آخر عمر کار خواهم کرد وگرنه از بطالت خواهم مُرد حتی پیش از بازنشستگی!
این یعنی سراسر عمرم، کار بوده و کار خواهد بود...
کار! چه واژه‌ی عجیبی است؛ واژه‌ای که گاه به نان می‌رسد،
گاه به نان‌بری.
واژه‌ای که بوی عرق می‌دهد،
بوی شرافت و بوی خیانت...
واژه‌ای که گاهی رهایی است و گاهی اسارت.
گاهی مسیر است و گاه مقصد...
بااین‌حال همیشه کار کردن برای پول درآوردن، بدترین شکل ماجراست و شاید اگر تمام عمر مشغولش باشی بزرگترین خیانت را در حق خودت کرده‌ای؛ حتی اگر کاری شرافتمندانه باشد...
×××
بازنشستگیِ بی‌موعد: حکایت کسی است که زود شروع کرد و هرگز تمام نمی‌شود!
www.Soroushane.ir
