خادمرجوع!
در مکاتبات سازمانی، خطاب کردن کسی با القاب پاچه‌خوارانه و ادبیات ذلیلانه و رذیلانه درست نیست، عجز و ضجه زدن هم.
قرار نیست در یک نامه‌ی درخواست، به گٌه خوردن بیفتیم تا طرف درخواستمان را اجابت کند؛ آدم‌ها کٌت و شلوار و میز و صندلی و مقام نیستند، آدمند و منزلت انسان در فهم اوست نه در جایگاهی که هست.
کسی که بالاتر از توست یا پشت میز است خدمتگزار تو باید باشد نه تو خدمتگزارش!
×××
شوربختانه از دوران قدیم و بخصوص در مکاتبات قجری، عریضه نویسان با عبارات: “قربان خاک‌پای اشرف اقدس مبارکت شوم، عرض این جان‌نثار نوکر داغ‌دیده این است که…” شروع می‌شد و در پهلوی نیز همین بود با شعله‌‌ی کمتر.
و البته در دوران آخوندی، فقط الفاظ شاهانه جایش را به الفاظ مذهبی داد.
همان “درود بر اعلیحضرت همایونی با کلی خاک‌مالی شدن …” شد: “سلام‌علیکم بر حجت‌الاسلام آیت‌الله فلانی …” با کلی افاضات مذهبی‌طور.
×××
در تمامی متون هر سه دوره، کلی دستمال‌کشی هست و خواهان بدبخت باید خاک‌پای خوانده شود تا بخواهد چیزی را مطرح کند.
×××
به لطف فناوری اطلاعات و نرم‌افزارهای اتوماسیون اداری، یا سیستم‌های ثبت درخواست این الفاظ تا حدودی از بین رفته؛ ولی هنوز در مکاتبات مقامات باهم و در مردم یا کارمندان دون‌پایه با مقامات این الفاظ همچنان دیده می‌شود.
حتی در برخی سازمان‌های دولتی و خصوصی نیز ایمیل‌ها و نامه‌های الکترونیکی نیز حاوی چنین محتوای پاچه‌خوارانه است.
×××
نام و سمت فرد را ابتدا قید کنید بدون القاب پاچه‌خوارانه؛ سپس موضوع درخواست را در ابتدای نامه بنویسید، سلام کنید؛ متن درخواست را حداکثر با یک واژه‌ی “احتراماً” شروع کنید سپس درخواست را خلاصه و مفید و به‌درستی قید کنید؛ ترجیحاً بجای افعال: “کنید یا نمایید” از فعل “فرمایید” استفاده شود و در انتها، یک تشکر از مساعدت یا همکاری‌اش را ذکر کنید.
همین کافی است.
اگر بیشتر از این تشکر و تقدیر می‌نویسید، اگر بیشتر از این مدح و وصف می‌نویسید و اگر بیشتر عجز می‌زنید، بیشتر احترام نمی‌گذارید بلکه بیشتر ….
×××
شما ارباب‌رجوع هستید نه خادمرجوع! پس محترمانه بنویسید اما خايه‌مالی نکنید!
#اسب_نوشتن
www.Soroushane.ir